Со развојот на технологијата и технолошкиот напредок еден од погорчливите проблеми кои ги мачеше речиси сите земји во светот без исклучок, беше проблемот со електронскиот отпад. Така беше барем до пред нешто повеќе од десет години кога почнаа да се применуваат комерцијално оправдани решенија за справување со ваквиот отпад. Од тогаш навака не се гледа на електронскиот отпад како на проблем туку како на бизнис прилика.
Единствените земји кои му пристапуваат на електронскиот отпад како на проблем а не како бизнис прилика која има своја економска оправданост се поголемиот дел од Африканските земји и еден мал процент на Европски земји кои не се членки на ЕУ. Македонија се разбира е дел од тие земји. Методологијата и технологијата за ефективно справување со електронскиот отпад е од поодамна позната и се применува во многу земји. Цената на суровините кои се добиваат со рециклирање на електронски отпад постојано расте така да неекономската оправданост не е повеќе изговор за нереализирање на еден ваков зафат.
Доколку државата не е во можност да го изведе ова на начин како што е изведено речиси секаде во остатокот од развиениот свет, треба да направи сè што е во нејзина моќ да им помогне на приватните бизнисмени да реализираат еден ваков проект. Во некои земји се oди со јавно партнерство, модел кој би бил применлив и кај нас.
Побитниот момент од економскиот е еколошкиот и влијанието на електронскиот отпад врз човекот и околината. Поливинил хлорид, кадмиум, америциум, литиум, цинк сулфид, бариум, берилиум итн. Долга е таа листа на материи од кои повеќето се канцерогени. Што е потребно да се почне да се презема порешителна акција за елиминирање на влијанијата од овој отпад? Зарем треба да се алармираме како општество прво со некоја статистика за тоа како електронскиот отпад преку штетните материи кои се дел од нив нѝ го уништува нашето здравје или можеме да учиме од искуствата на другите.
Зарем е мал бројот на канцерогени случаи во државата за кои дел се предизвикани од влијанието на овие материи? Веќе е крајно време да се свестиме како општество и да почнеме да учиме од грешките и искуствата на другите затоа што учењето од своите грешки е секогаш болно и со последици за општеството и сите нас кои сме дел од тоа општество. Не е повеќе доволно да се разговара и да се констатира само дека ова е нешто со кое мора да се справиме како општество. Ние мораме да констатираме дека не е доволно да поделиме неколку брошури на неколку луѓе, не е доволно ни тоа што ќе разговараме. Потребно е државата пред сите да посвети дел од своите ресурси како зборовите би се претвориле во дела од кои би имале корист сите ние како и животната средина
5 Comments
Marko
Баш пред некој ден ми се скрши штедлива светилка (со жива). И ми текна дека нема кај да ја фрлам безбедно. Ја фрлив во кантата заедно со храната. Исто така нема ни батерии кај да се фрлат. Среќа имаме отпади и старо купувам но тоа ни од далеку не е правото решение.
Атанасовск
Здраво Марко, Во тек е кампања за електронски отпад и би требало да се изнајди некој модел за решавање со електронскиот отпад. Се надеаваме и ние исто дека ќе бидат предложени некои квалитетни решенија за овој проблем. И уште побитно се надеваме дека ќе се изнајдат решенија кои ќе бидат имплементирани во пракса а нема да останат само на хартија.
Devil
Веќе имаше некој гласини за ваков отпад во Македонија, но на крај излезе дека тоа е само трошење на скапоцено време за џабе…
https://e-otpad.mk/blog/78-sto-e-e-otpad.html
Откак исконтактиравме со организацијата од веб страната и после долги разговори стигнавме до заклучок дека ова е нешто што сега за сега нема да работи во Македонија.
Ние (Македонски Форум за Електроника https://elektronika-mk.net) бевме подготвени да соработуваме и да го поддржиме овај проект, но на крај испадна дека нема да работи.
Секогаш кај нас се наоѓа некој електроничар на кој му е потребен резервен дел за одреден уред. Најчесто резервните делови за некои уреди да се порачаат од странство се прилично скапо, па поради таа причина нас повеќе ни се исплаќа делот да го извадиме од одреден расипан уред (се разбира доколку тој дел не е расипан)…
Нудевме рекламирање на страната за џабе на нашиот форум, но по дискусија со редакцијата/ организацијата од сајтот се утврди дека нема да работи овај проект.
Атанасовск
Мислам дека има начини за да се преземи нешто во врска со електронскот отпад. Не сме нити први а ни последни кои се справуваат со ваков вид на проблеми. Без разлика што ќе направи организацијата којаја води таа камапања мислам дека треба да има дебата за овој проблем и меѓу сите нас. Мило ми е дека го напишавте вашето мислење навистна ни значи вашето мислење посебно што доаѓа од некои кои се занимаваат со електроника и кои секојдневно се среќаваат со електронски отпад.
GigaWatt
Јас мислам дека ова чудо може да проработи само ако повеќе луѓе отидеме до канцелариите на ова владина организација и побараме транспарентно да се каже каде е тој електронски отпад, дали воопшто постои или не, дали е само идеја, до каде е разработена, итн. Ианку, не верувам дека преку mail ќе добиеме директен и точен одговор. И јас се допишував со една нивна претставничка (најверојатно од PR беше) и реално гледано, не добив никаква валидна повртана информација. Целиот разговор беше на база „правиме ова, правиме она“… типични одговори од валдина организација или институција, а кога дојде муабетот до локацијата на отпадот, соговорничката само ми посочи некои фирми (како Duna Computers) кои вршат откуп на стари компјутери и ти ја намалуваат цената на новиот компјутер, а стариот оди на тој (некој си, не знам ни јас кој, не ми спомна) отпад за електронски уреди. Локацијата сеуште не ја знам, иако исто како и Devil и јас сум заинтересиран за тој отпад бидејќи најчесто стари уреди се неизмерно богатсво од делови за електроничари хобисти, но исто така и за сервисери (доста често не може да се најдат делови за поправка на определени уреди кои сеуште би работеле доколку може да се најде делот во продажба, но често се случува да го нема, дури ни со специајлна нарачка да не може да се најде). Како и да е, од целиот тој муабет преку mail со претставничката на таа организација, јас заклучив дека или тој отпад постои, но неговата локација не се кажува на јавноста (што е е нелогично, па од таму следува дека најверојатно не е вистинито) или тој отпад не постои и едноставно овој проект е само на хартија и е пропадната инвестицја, како и многу други проекти. Поентата ми беше дека не ми е проблем да платам за деловите што ќе ги земам од тој отпад (јас ова го посочив во mail-овите кои ги разменив со претставничката), баш напротив, среќен би бил кога тоа што ми треба би го нашол таму и со задоволство би платил определена сума на пари која не е превисока (на пример, 100 денари за цела шасија од некој TV приемник). Ако ова го прават барем 100 луѓе (што сум сигурен дека ќе се најдат), тој отопад ќе живее и скоро секогаш ќе биде празен, или ако не, барем полупразен. Но, за жал, изгледа се ќе остане само на зборови.