…а и немаше смисла да доаѓа, откако нашите телевизии најавија нови турски серии, со иронична доза на разочарување продолжуваме со нашата секојдневна работа.
Тим на научници од Универзитетот Принстон направиле органски соларни ќелии со тројно поголема ефикасност од досегашните, користејќи наноструктурен „сендвич“ од полупроводнички материјали.
Органските соларни ќелии се прават од проводен органски полимер кој ја претвора сончевата енергија во електрична. Бидејќи се лесни и флексибилни, можат да се применат на голем број апликации, вклучувајќи и фотоволтаици вградени на зградите.
Проблемот кај органските фоларни ќелии е што имаат многу помала ефикасност од обичните силициумски соларни ќелии. Сега научниците од Принстон користат нанотехнологија со цел да ги надминат некои од недостатоците на органските соларни ќелии кои ја намалуваат нивната ефикасност, како на пример тенденцијата светлината да се одбива од површината на ќелијата наместо да биде апсорбирана, како и неспособноста на ќелијата целосно да ја искористи светлината која ќе ја апсорбира.
Според електроинженерот Стивен Чоу, неговиот тим успеал да ја зголеми ефикасноста на органските соларни ќелии за 175% правејќи структура на сендвич од метал и пластика. Под директна сончева светлина, овие соларни ќелии рефлектираат само 4% од сончевата светлина и апсорбираат 96%. Исто така, се одликуваат со 52% поголема ефикасност на преобразба на сончевата енергија со електрична во споредба со конвенционалните ќелии. Уште повеќе, ќелиите остваруваат поголема ефикасност во случаи кога сончевата светлина паѓа под големи агли, како кога е облачно или кога панелот не е директно насочен кон сонцето. Способноста да ја собира светлината под голем агол ја зголемува ефикасноста на оваа ќелија за дополнителни 81%.
„Сендвич“ структурата е направена од неверојатно ситна метална мрежа дебела околу 30 нанометри, со дупки со дијаметар од 175nm и само 25nm растојание меѓу нив, за надворешните слоеви, додека меѓу две вакви мрежи се наоѓа тенок слој на полупроводнички материјал.
Димензиите на мрежата, дупките, растојанието и дебелината на структурата се помали од брановата должина на светлината која треба да се апсорбира. Ова создава еден вид сѕапица каде светлината влегува без скоро никаква рефлексија и не може да излезе. Тимот оваа стапица ја нарекува плазмонска шуплина со краткобранова низа на шуплини, или скратено PlaCSH.
Истражувачите велат дека PlaCSH ќелиите можат да се произведат евтино и во облика на ролна (како тапети за ѕид). Стивен Чоу и неговите колеги користеле евтина техника наречена нанопринт, со која лесно се нанесуваат наноструктури на голема површина.
Со текот на времето, како што ќе ја унапредуваат технологијата, од Принстон очекуваат и нејзината ефикасност многукратно да се зголеми, а цената на производство да се намали.