Уште од самиот развој на концептот на нуклеарна енергија, разгледувани се многу различни стратегии за минимизирање и депонирање на нуклеарниот отпад. Постојат два типа на нуклеарен отпад: производ на нуклеарна фисија и актиниден отпад. Отпадот производ на фисија е во основа поедноставен за справување бидејќи има релативно пократок полуживот. Спротивно на тоа, актинидните отпади имаат многу подолг полуживот па стратегиите за справување со нуклеарен отпад најчесто предвидуваат изградба на наменски депонии, каде отпадот би останал илјадници години.
Како резултат, многу истражувачи почнаа да гледаат на актинидите како на ресурс, наместо како отпад, со идеја да се користат самите реактори за рециклирање на актинидниот отпад кој потоа може повторно да се искористи како нуклеарно гориво.
-Идејата да се употребува актинидниот отпад во реакторите наместо да се складира во депонии е постара и добро позната, но тоа не беше возможно да се оствари со сегашната технологија за комерцијални реактори – вели д-р. Џеф Паркс од Одделот за инженерство на Универзитетот Кембриџ.
Освен недостатокот на соодветна технологија, друг проблем со остварувањето на програмата за рециклирање на актиниди е ураниумот, кој се користи како гориво во нуклеарните централи. Безбедноста на нуклеарните реактори се потпира на негативните повратни коефициенти кои го стабилизираат нивото на енергија во реакторот, доколку се сменат работните услови. Но, се покажало дека актиниден отпад може да се рециклира во реактор еднаш до двапати, а потоа рециклираното гориво создава позитивни коефициенти, што го прави небезбедно за работа.
Меѓутоа, Бен Линдли, еден од студентите на проф. Паркс, открил дека доколку ураниумот се замени со ториум како неуклеарно гориво, моментално достапните реактори можат да се користат и притоа актинидниот отпад би можел да се рециклира бесконечно многу пати. Идејата за користење ториум не е нова – прототипни реактори во кои се користи ториум биле направени во САД уште 1960те години.
-Причината зошто ториумот не беше никогаш сериозно сфатен како алтернатива за ураниумот е што од ураниумот се добива повеќе плутониум, кој се користи кај нуклерното оружје – вели проф. Паркс.
Освен тоа што е поотпорен на пролиферација отколку ураниумот, друга предност на ториумот е што го има во многу поголеми количини. Истражувачите исто откриле и дека кога се рециклира актиниден отпад во циклус со ториумово гориво, повратните коефициенти остануваат негативни, што значи дека може постојано да се рециклира, со што останува да се депонира само отпадот производ на фисија кој има пократок полуживот. Во основа, ториумот би можел уште веднаш да се користи во постоечките реактори, а со мали модификации на системот, може да се максимизира ефикасноста.
Меѓутоа, има и некои проблеми кај употребата на ториум. Моментално не постои индустрија и пазар за ториум, па потребно е прво да се изгради огромна инфраструктура пред централите да се префрлат на новото гориво. Сепак, со цел да се одговори на сè поголемата потрошувачка и побарувачка на електрична енергија, многумина се согласни дека треба да се направат големи вложувања во нуклеарната енергија. И иако нуклеарната енергија е само дел од решението на овој проблем, таа е клучна компонента. А со претходно наведените научни откритија и ограничените количини на ураниум, на ториумот сè повеќе се гледа како на одржлива и исплатлива варијанта.