Преносот на електрична енергија на големи растојанија се изведува под висок напон. Тоа е така за да се намалат загубите заради електричната отпорност на жиците за пренос. Одредена моќност може да се пренесе преку даден кабел со одредена големина и отпорност спроведувајќо двојно помалку струја, доколку напонот се зголеми двојно. И бидејќи загубите во жиците зависат од квадратот на струјата, а не се поврзани никако со големината на напонот, негово зголемување за двапати повлекува намалување на струјата за двапати, а тоа значи намалување на загубите за фактор 4.
Дебатата за тоа дали е подобар еднонасочниот (DC) или наизменичниот (AC) систем за пренос на енергија на големи растојанија трае доста долго. Всушност, трае веќе подолго од еден век, уште кога Никола Тесла и Томас Едисон ја водеа таканаречената „Војна на струите“. И двата во тоа време се обидуваа да докажат дека системот кој го предлага конкурентот е полош од другиот. Имено, Едисон се залагал за еднонасочна струја, која во тој период веќе се користела, додека Тесла и неколку европски компании ја протежирале наизменичната струја.
Војната до толку се разжестила што дури паднале и жртви. За да покаже дека наизменичната струја е опасна по животот, Едисон правел демонстрација при која спроведувал наизменична струја низ помали и поголеми животни, вклучувајќи и еден слон. Се разбира, кутриот Дамбо беше испечен.
Сепак, на крајот наизменичната струја ја доби битката, па денес сите користиме наизменична струја за напојување на нашите домови.
Додека употребата на наизменична струја при низок напон не се доведува во прашање, во областа на пренос на електрична енергија повторно во игра се враќа еднонасочната струја. Имено, со напредокот на технологијата, може да се постигне еднонасочен пренос на големи растојанија, при кој загубите ќе бидат помали во споредба со наизменичниот систем, а и изведбата на ваквиот пренос би била поевтина. Според некои проценки, во зависност од напонот и деталите на конструкцијата, загубите во еден ваков систем се проценуваат на околу 3% на 1000km. Во светот веќе постојат неколку вакви системи за пренос, а до нас најблизок е подводната врска помеѓу Италија и Грција.
Во поголем број на апликации HVDC преносот е поефикасен отколку AC преносот. На пример:
-зголемување на капацитетот на постоечки систем каде е тешко или скапо поставувањето на нови жици;
-пренос на енергија и стабилизација помеѓу несинхронизирани AC системи за дистрибуција;
-поврзување на централа која е далеку од главната мрежа;
-намалување на трошоците за поставување на мрежата. Имено, за HVDC се потребни помалку жици бидејќи нема потреба за поддршка на повеќ фази. Исто така, може да се користат потенки проводници бидејќи кај HVDC не постои т.н. „скин ефект“;
-олеснување на преносот на енергија помеѓу два системи кои користат AC на различна фрекфенција;
-пренос на енергија од централи на обновливи извори на енергија, како ветерна или сончева итн.
Сепак, и покрај толку многу предности HVDC е сè уште неприменлив во практита, пред сè заради недостатоци како: повеќекратно претворање (конверзија од AC во DC, па после пак од DC во AC), скапо одржување (потребни се статички инвертори кои се многу скапи) и загуби на помали растојанија.